It will be important not to expect your parents to be any different from what they are — the change will occur in you. The relationship dynamics may remain the same, but your perspective will be different.” The book leads readers through a process of self-discovery and healing, helping them identify the emotionally-charged language of their worries and fears that link to unresolved traumas in their childhood or family history. Through provocative questions, relevant case studies and a series of body-centered exercises, readers are guided to become detectives, mining their family history to unearth the source of their issues. Ultimately, readers learn how to convert old, fearful images into ones that bring strength and healing. It Didn’t Start With You is the first book of its kind to offer step-by-step guidance to help people break the cycle of destructive inherited family patterns. I’m a therapist and read a lot of self help books and this is probably the worst one I’ve ever read. The author (who seems to have no therapy degree and does not appear to practice under any licensing board) takes research on epigenetics and intergenerational trauma and starts making very wild claims and conclusions about what he thinks this research means for trauma healing. It’s comical the amount of times in this book that someone was spontaneously healed from their chronic depression or years of obsessive thoughts just by “discovering” that a distant relative or ancestor experienced some sort of trauma that loosely relates to their experience. As someone who’s practiced therapy over 10 years - be wary of anyone who claims to be able to offer spontaneous healing. It just doesn’t happen that way very often. In addition to the ridiculous claims, he seems to take issue with women who don’t want to get married, don’t want kids, or have abortions. If they don’t want marriage or kids, he often believes they have some past trauma in their family tree they don’t know about. And he treats abortions like ghosts haunting the women who have them (or their future generations).

Duygularımızı etkileyen epigenetik faktörlerin açıklandığı ilk bir kaç bölümü okurken somut biyolojik ve kimyasal olayların detaylı olarak açıklanacağı beklentisindeydim ancak olumsuz duyguları olumlu yönde nasıl dönüştürebileceğimizin açıklandığı bölümlere geçtikten sonra bu beklentimin boşa çıkacağını az çok tahmin ettim. Tabiî ki, stres altında bir hamilelik dönemi yaşayan bir annenin bebeğinin kanındaki kortizol seviyesinin gerektiği şekilde olmayabileceğini anlayabiliyorum. Bu arada, bilim dünyasında kortizol seviyesi ile ilgili birbiri ile çelişen bilgiler olduğunu da görmüş oldum. Ayrıca, anladığım kadarıyla, ihtiyaç duyduğum detaylı bilgilere ulaşabilmem için epigenetiğin önünde alması gereken bir hayli yol var. Annenin kaygısının devam etmesi halinde bu kaygının çocuğa beden ve sözlü dil ile bulaştırılabileceğini de bu kitabı okumadan önce, epigenetiği hiç hesaba katmadan tahmin edebiliyordum. Bu kitapta epigenetik veriler üzerinden yapılmaya çalışılan bilimsel açıklamalar ile anlatılan vakalarda önerilen iyileşme yolları arasındaki bağlantı bana pek net görünmedi. Yazar psikolojideki bazı genel geçer doğruları tekrarlarken yeni bir bilim dalı olan epigenetiği kullanarak yepyeni bir iyileşme yöntemi geliştirmiş gibi mi yapıyor acaba diye kötü kötü düşünmedim desem yalan olur. :-) Sonuçta, sebebini bildiğimiz olumsuzluklar karşısında çoğunlukla daha az korku hissettiğimiz ve duygularımıza serinkanlı yaklaşabildiğimiz genel bir gerçek değil mi? Kendisinin ve çevresindekilerin davranışlarını geçmişten gelebilecek bazı problemleri düşünerek sorgulayıp değerlendiren bir bireyin zaten sorduğu sorular kitaptakiler. Kitap kendimiz, ebeveynlerimiz ve onların anne babalarının çözülmemiş travmalarından söz ediyor. Diğer aile bireyleri ile az çok zaman geçiren ve sorgulama yapmaktan kaçınmayan bir bireyin kendisinin ve diğerlerinin davranışlarındaki dinamiği şöyle böyle kestirmesi çok da zor olmaz diye düşünüyor insan. İşte, yazarın depresyondaki bir kişinin sormasını istediği sorular, yeterli iletişimi kurmayı becerememiş bu kişiyi zaten diğer aile bireyleri ile iletişim sağlamaya itiyor. Geçmişte olan bitenin canlı tanıkları olan diğer aile bireyleri ile doğru sorular eşliğinde iletişime geçmek depresyondaki kişiye ihtiyaç duyduğu huzuru ve güveni zaten veriyor yanlış anlamadıysam. Depresyonda göz ardı edilebilecek gerçekleri hatırlatma işlevi de görebilir bu sorular belki. Sebebi epigenetik faktörler olsun ya da olmasın olumsuz duyguları iyileştirebilmek adına geçerli bir adım gibi görünüyor.

This groundbreaking book offers a compelling understanding of inherited trauma and fresh, powerful tools for relieving its suffering. Mark Wolynn is a wise and trustworthy guide on the journey toward healing.” A groundbreaking approach to transforming traumatic legacies passed down in families over generations, by an acclaimed expert in the field the main point the author wants to drill through his readers, in which he truly believes, despite any evidence whatsoever, is that there is a way, through “genetics”, that a relative of yours, any generation, can give you their trauma. literally, if they lived a situation, like a war, or other horrid circumstances, that they can pass you their symptoms exactly, even the age of when it started! and so that’s how you get it. that’s it. pretty simple huh?

Yeah, so my suspicions about this being a lot of pseudoscience the author himself doesn't seem to grasp fully, and over which he would exercise some "handwavium" to make it fit his narrative, does seem to have panned out.

Select a format:

Anyway, the worst of all, his stories were not even believable. One of his patients gambled his life away at 26. The author helped him find out that his absent father, too, did just the same at 26. They reconnected, the patient was cured. Then, the same story again: the patient at age x starts having y issues. Then, the author finds out his parent or grandparent or even uncle, too, had y issues at age x. They restore the relationship. The patient is healed. making peace with past trauma that happened in YOUR life and you can’t change is important. taking steps to live in a loving, empathetic way, to yourself and others. being there for yourself. Sebebi belirsiz olumsuz duygularımızın kökeni bilimsel olarak epigenetiğe bağlanıyorsa, bu duyguların olumlu yönde dönüştürülmesi işi de bir şekilde epigenetiğe bağlanmamalı mı diye soruyor insan. Tam olarak hangi genlerde hangi kimyasal reaksiyonun olduğunu göstermediği sürece yazarın travmalar konusunda epigenetiğe yaptığı gönderme ile ikna olmam pek mümkün değil. Örneğin korkunca bedenimizde bir takım kimyasal reaksiyonlar olur ama bu reaksiyonlar korktuğumuz nesne veya olaya göre değişiklik gösterir mi?! Jesse'nin daha önce hiç tanımadığı ve hakkında hiç bir şey bilmediği amcası 19 yaşındayken donarak ölüyor. Jesse'nin kendisi de tam 19 yaşındayken uykuya dalarsa kendine kötü bir şey olacağını düşünerek ve üşüyerek uykusuzluk çekmeye başlıyor. Bu durumda, 19. yaşı da hesaba katan hangi spesifik genin ekspresyonu hangi kimyasal reaksiyonla değişime uğruyor? Anılar yanıltıcı olamaz mı? Jesse çok küçük yaştayken yanında hiç kimsenin ölen amcadan hiç bahsetmediğine bu kadar emin olunabilir mi?